Z cyklu „Pojedźcie. Postójcie. I posiedźcie” – podróż pierwsza.

Człowiek istotą społeczną  zdaje się być. Stąd lubi gromadzić się razem z pobratymcami w zespołach budowli nazywanych miastami. Z masochistyczną przyjemnością zagęszcza w nich zabudowę, do czasu gdy ustawiczny tłok, brud, pośpiech doprowadzają go na skraj załamania nerwowego, tak że zaczyna marzyć o wyprowadzenia się na odludzie. Co jeszcze nam dają miasta poza korkami, graffiti oraz podatkami od wszystkiego? Czasem miasto przez swoją historię, architekturę, mieszkańców, wytwarza niepowtarzalną atmosferę. Być może to tylko mit, może marketing, ale są miasta które pasują do tego opisu i postaramy się je przybliżyć na łamach naszego bloga – poprzez oldskul rzecz jasna. Bilety lotnicze tanieją, ale nie do tego stopnia, byśmy mogli pogardzić dziś próbą przeniesienia się za pomocą wyobraźni w ciemne uliczki Wietrznego Miasta. Dla osób podrastających wtedy co ja, hasło Chicago zawsze wywoła odzew  – Michael Jordan i koszykówka, która to w wykonaniu drużyny z tym panem  wzniosła się w latach dziewięćdziesiątych na prawdziwe wyżyny. Ale Chicago przecież to nie tylko sport, to architektura, przestępczość, ale i muzyka – solidna reprezentacja jazzmanów i bluesmanów pochodzi z Chicago. Miasto było po wielokroć portretowane w filach, ale w głowach Repozytorów, wciąż tkwi głównie jeden, i w nim właśnie pojawia się bohaterka naszego spotkania, standard bluesowy wykonywanych już chyba przez wszystkich, da mnie najsmaczniejszy tak oto podany.

The Blues Brothers – Sweet Home Chicago

PS Jeśli komuś coś w duszy gra za sprawą Chicago, zapraszamy na FB celem podzielenia się.